Geri dönüş 2

Şu an tek düşünebildiğim şey; “Birisi doğruyu söylesin yakında ölecek miyim? Bu yüzden mi insanlar iyi davranıyor?”

Hohohohohoho ne hissettiğimi bilmiyorum, bilemiyorum, anlamakta güçlük, hatta kıtlık çekiyorum. Hayaller, düşünceler, beklentiler… Hepsi! Yavaşça gerçekleşiyor mu? Kabuslar, karabasanlar peşimi gerçekten bırakıyorlar mı?

Daha dün ne yediğini hatırlayamayan öküz Aysenur’un yine umutlarını kestiği, tamamen boşluğa(Evren’e “SİZİ BIRAKIYORUM UÇUN UÇ UÇ BÖCÜKLERİM İYİ DÜŞÜNCELERİM dediği) beklentilerini bıraktığı bir günün üstünden neredeyse bir 3 hafta geçti.

Her şey “eh-iyi-bok-normal-hayat-bigün ölcez knk-mutluluk” kıvamındaydı. Kabul etmeden geçemem beni mutlu eden, güldüren, sevindiren ve yanımda olan bir topluluğu gördüm. Kötü gün dostu denen olayı anladım. Yapılacaklar listemde bir tane daha “check” atabilirim… Hayattan daha küçük şeyler beklemeyi, silkinmeyi, hayata devam etmeyi, değerli maddeleri, hayatımın “valeur” lerini kavradım. Birazcııık da olsa yani. Hala mallığımdan bir ödün vermiş değilim açıkçası…  Ve olan her şey de bana bir ders oldu. Her zaman ki gibi kolay yoldan değil üzüldüğüm yoldan aldım dersimi. Ama sonuçta kabuslar gördüğüm geceler bitti. Galiba. Bilmiyorum. Nys. 

Dertler, tasalar, küslükler, olaylar bir anda bitti, sırtımdan yere atıldılar. Bir rahatlama oldu, sakinleştim. Dün nasıl mutluysam bugünde mutluyum en azından sakinleştim. İçimdeki durulmayan fırtınalı denizler şimdi bardaktaki bir su damlası kadar  durgun ve ufku görebilecek kadar saydam. Gezmeye çıkıyorum. Yeni denizlere, yeni sahillere, fırtınasız güzel günlere. Ve yeni beyaz bir sayfaya…     28.02.13 perşembe