Çok açgözlüydüm. Düşünemedim sonrasını.
Öyle bir dönemden geçtim ve geçiyorum ki, etrafta erkek
sinek görsem ondan bile hoşlanabilirdim. “Aşık olmak” fikrine kapılıp hep ondan
bahsedip hep onu bekledim. Hatta bazen sırf “onla olur” diye tekrar aynı
kişilere döndürdüm kalbimi. Bu ise sadece ilişkilerime, onlarla olan
arkadaşlıklarımı bozmaya yardımcı oldu. Şimdi ise geçen gece olanlardan ders
alıp aklımı değiştirdim.
Geçen gece daha 5 dakika öncesinde “Allah bana
vermişte, alanım yok” diye kıvranırken, 5 dakika sonrasında omzumda aşk
acısından ve anılarından ağlayan bir kız vardı. Ne kadar onu mutlu etmeye
çalışsak da o kızın acılarını kimse dindiremeyecekti. Ona o acıyı verende ve
yine o acıyı dindirende aynı kişi olacaktı. Aşık olduğu çocuk.
Hayatlarında insanlar bir sürü sorun yaşarken ben pembe
dünyamdan “Allahım niye beni seven yok?” derdim. Sanki cevabını almış gibi
hissediyorum. Sen o aşk acısına katlanabileceğini mi sanıyorsun?
O kız tanıdığım en güçlü kız olacak çünkü gururla ağlayacak,
ama o kız yavaşçana acısını kalbinden silecek, hayatına devam edecek. Peki ben
olsaydım onun yerinde ? Ben kendimde o gücü bulamıyorum. O yüzden şu anımla
mutluyum hayatımı daha karmaşıklaştırmanın anlamı yok.
23 Kasım 2013
