Koruyucu meleklerim

Biz insanız. Hepimiz hatalar yaparız. Ne kadar, yapılan hatalara göre insanlara etiketler taksak ta, kendimiz de hata yapıp o duruma düşene kadar bu gerçeği kabullenemeyiz.

Ben hatalar yaptım. İstersen sınavda yanlış şıkı işaretleme olsun, istersen de büyük insanı utanç derecesine düşürecek hatalar olsun. Yanlışlarım oldu, yapmayı sevdiğim, yine olsa yine yapacağım. Ama en büyük hatam yine aptallığım oldu. Tek pişman olacağım hata da yine aptallığım olacak. Hayır spastik değilim aptallık derken ondan bahsetmiyorum. En büyük aptallığım insanlara çok çabuk güvenmem. Bu istersen 1 yıl olsun ki hiç kısa bir süre değil ama yeterli olmaz, istersen de 4 sene olsun birinin eline kalbini verip güvenmek için yine yeterli değil.

Peki, o süre nedir? Ne kadardır? Garanti belgesi imzalatıp 10 yılda anlaşalım mı karşı tarafla? Bana göre ne kadar zaman geçse de onun gözünden anlaman gerekir güvenip, güvenemeyeceğini. Gözünden, sana bakışından, samimiyetinden… 

Ama bazen bunlarda yetmez, eğer insanlara çabuk güvenecek biri isen, gözden kaştan anlamıyor isen. O zaman ise 10 yıllık, 5 yıllık arkadaşların yanındadır. Çünkü onlar artık seni bilirler, sen ne olursan ol sana alışmışlardır. Özelliklerini değiştirmeni ve ya özelliklerin yüzünden seni bırakmak gibi düşünceleri yoktur onların. Onlar kızarlar sana ama annen baban, ailen gibi seni yinede bırakmazlar (eğer birini öldürmediyseniz tabi orasını bilemem…). Seni karşılıksız severler nasıl sen onları öyle seviyorsan.

Ve onlar seninle küsken bile iyiliğini isterler, onlar koruyucu meleklerdir. Seni diğer şeytanlardan, sana garezi olan insanlardan koruyacak olan melekler. Herkese en az 2 tane gereklidir. Biri sol omzunda biri sağ omzunda olacak şekilde yada senin biri yorulunca diğerinin omzuna yatacağın seni sakinleştireceği şekilde. (Ece’m, Betül’üm ve Akaşa’m için…)