Ne şiir, ne de bir yazı... Sadece içimi döküş benimki.

Hiç kimseye bu kadar bağlanmamıştım, ona bağlandığım kadar. Ve hiç bir zaman kaybetmekten bu kadar korkmamıştım...

Çünkü bir kere kaybetmeyi öğrendiğinde anlıyorsun bunun kuru bir üzüntü olmadığını. Anlıyorsun ki en yakın arkadaşını kaybetmek yüreğine koyuyor. Arkadaşsız kalmak, ağlayacağın bir omuz bulamamak, eskiden sırtını yasladığın kişiye karşı göğüs germek insanı zorluyor. Yıkılan bir duvarın altında kalmak kadar acı veriyor. Bes belli koyuyor...

 Hemde öyle bir koyuyor ki, üstünden 6-7 ay geçse bile sen hala, her gece onun acısını hatırlıyorsun...
Unutamıyorsun. Hatta bazen bir kaç damla düşüyor gözlerinden o günlerin anısına.

Beni bıraktığı günkü acı, o içimdeki kalbin yanışı, sızlayışı hala orada.
Hala o yanan kalp yavaş yavaş çıtırdıyor ateşin gücüyle, bazen se geçmiş rüzgarları yelleyip güçlendiriyor, alev alıyor. Ne kadar gözyaşı döksem de içimdeki yangın dinmiyor.

Onu ne kadar sevsem de geçmişi unutturamıyor sevgim.
Onu affettim desemde gün gelip yine önüme çıkacak yaşananlar diye korkuyorum.

Bir gün gelecek,
Mesajlarıma cevap gelmeyecek,
Yüzüme bakmayacak,
Nesquikimi bile almayacak,
Hatta yine arkamdan ettiği lafları duyacağım diye,
KORKUYORUM.
 Maalesef korkunun ecele faydası yok...  FU